Reggio Emilia Yaklaşımının Tarihçesi
Reggio Emilia, İtalya’nın kuzeyinde, milattan önce 2. yüzyılda Romalılar tarafından kurulmuş bir kenttir. Şehir, tarihi Roma Yolu üzerinde yer almakta olup doğudan batıya doğru Emilia-Romagna bölgesini geçmektedir. Dört milyon nüfusa sahip olan bu bölge, İtalya’nın en zengin ve en geniş bölgelerinden biridir. Aynı zamanda, sosyal yardımların en fazla olduğu ve gelişmişliğiyle öne çıkan bir bölgedir (Cadwell, 1997).
Malaguzzi’ye (1998) göre Reggio Emilia okullarının tarihi, II. Dünya Savaşı’nın sonuna, yani 1945 yılına dayanmaktadır. Reggio Emilia şehrinden kilometrelerce uzaktaki Villa Cella adlı bir kasabada, gönüllü ailelerden oluşan yerel halk, nehirden kayıklarla taşıdıkları malzemelerle gece gündüz çalışarak ilk Reggio okulunu inşa etmiştir. Bu süreç, Reggio Emilia Yaklaşımı’nın toplumun desteğiyle ve eğitimcilerin özverisiyle şekillendiğini göstermektedir (Akt. İnan, 2007).
İnan (2012)’ye göre bu gönüllü topluluk, çocukların değerli olduklarına ve en iyi eğitimi hak ettiklerine inanıyordu. Bu nedenle, savaş yıkıntıları arasından topladıkları malzemelerle, hayal ettikleri eğitim ortamını oluşturmak için büyük bir çaba sarf ettiler. Reggio Emilia okulları, erken çocukluk eğitiminde toplum katılımının en güçlü örneklerinden biri olmuştur. Binaların inşasından eğitim programının içeriğine kadar her süreçte aileler ve toplum aktif rol almıştır. İşte bu durum, Reggio Emilia Yaklaşımı’nı diğer erken çocukluk eğitim modellerinden ayıran temel özelliklerden biridir.
Reggio Emilia’nın en büyük gücü, "topluluk olmaktır". Tarihsel, kültürel ve politik geçmişi nedeniyle, bu yaklaşım çocuklar ve ailelerle derin bir etkileşim içinde şekillenmiştir.
Reggio Emilia eğitim felsefesinin kurucusu Loris Malaguzzi, devletin çocukların bireysel farklılıklarını görmezden gelen ve onları tek tip bir eğitim sistemine dahil eden yaklaşımına bir tepki olarak eğitimde yeni bir yol açmaya karar verdi. Yedi yıl boyunca öğretmen olarak çalıştıktan sonra görevinden ayrıldı ve psikoloji alanında araştırmalar yapmaya başladı. Daha sonra, Reggio Emilia’ya geri dönerek belediyeye ait bir psikolojik danışma merkezinde, eğitimde sorun yaşayan çocuklara destek vermeye başladı.
Bu dönemde Malaguzzi, sabahları danışma merkezinde çalışırken, öğleden sonra ve akşamları ailelerin kurduğu küçük okullarda görev alıyordu (Edwards, Gandini ve Forman, 1998; Akt. Aslan, 2005). Reggio Emilia okullarındaki öğretmenler, geleneksel eğitim yöntemlerini kullanırken, çocukların aslında kendi kendilerine öğrenebildiklerini fark ettiler. Malaguzzi’nin rehberliğinde, öğrenme ve öğretme süreci yeni bir anlam kazanmaya başladı (Rankin, 2004; Akt. İnan, 2007).
Malaguzzi, bu süreçte farklı eğitim geçmişlerine sahip, yüksek motivasyonlu, yaratıcı ve sınırsız enerjisi olan öğretmenlerle bir araya geldi. Kendisi de çalışkan, azimli ve işbirlikçi bir eğitimciydi. Bu dönemde "çocuklara dair en doğru bilgiyi, ancak çocukların kendisinden öğrenebiliriz" düşüncesi Malaguzzi ve ekibi tarafından benimsenmeye başlandı. Bu fikir, Reggio Emilia felsefesinin temel taşlarından biri haline geldi (Edwards, Gandini ve Forman, 1998; Akt. Aslan, 2005).
